"ابوعلی" 77 ساله یک پناه‌جوی سوری از حلب است. این تصویر در جنگل الحور در دره بکا، لبنان گرفته شد. او در آوریل 2012 به همراه همسرش فرار کرد و خانواده‌اش در حلب را ترک گفت.
در سال‌های نخست جنگ سوریه، تصاویر پناه‌جویان که از مرزها و دریای مدیترانه می‌گریختند، توجه جهان را به خود جلب کرد. اما با تداوم جنگ و درگیری‌ها برای هفتمین سال متوالی، عکاس اسپانیایی هراس دارد که جهان نسبت به درد و رنج آن‌ها بی‌تفاوت شده است.
جنایات بزرگی که در سوریه رخ می‌دهند به‌خوبی تحت پوشش رسانه‌ای قرار می‌گیرند. اما ایبارا می‌گوید داستان افرادی که از جنگ و خونریزی فرار کردند، همچنان ناگفته باقی‌مانده است: "کسی درباره آن‌ها حرف نمی‌زند و کسی از آن‌ها حمایت نمی‌کند. کسی به صدای آن‌ها تبدیل نمی‌شود."
ایبرا سعی دارد با پروژه مستند خود به نام "زندگی در تبعید" این روند را تغییر دهد. از سال 2014 تاکنون، او به شرح مکافات بی‌شمار پناه‌جویان در لبنان پرداخته و در زندگی‌هایی کاوش می‌کند که توسط جنگی بی‌رحم و به‌ظاهر بی‌پایان متلاشی‌شده‌اند. بخشی از این مأموریت ثبت تنوع جمعیتیِ سوری‌ها در لبنان است. او تبعیدی‌ها در شهرک‌ها غیررسمی را به تصویر می‌کشد. اما همزمان به سوری‌های خوش‌شانسی می‌پردازد که زندگی نسبتاً راحتی دارند.
گروهی از کودکان پناه‌جو در جشن روز جهانی پناهندگان در روستای رمضان در بیروت، لبنان
پناهندگان سوری در حال حمل تخته‌های چوب در منطقه بین قصر و هرمل در دره شمالی بکا، لبنان
"هادین" در خانه‌اش در بیروت. او روستای باتانیا را پس از حمله داعش ترک کرد.
این پروژه گواهی بر صبر و بردباری ایبارا است. او در طی این سال‌ها از پناه‌جویان در مدارس، مزارع، سایت‌ها ساخت‌وساز و در خانه‌های موقت عکاسی کرده است. توانایی او در محور نور برای روشن کردن سوژه‌هایش، به آن‌ها وقار و شأن می‌بخشد؛ گویی تصاویر می‌گویند: صدا را فراموش کنید، این داستان آن‌هاست.
پرتره‌های او نشانگر لایه‌های متفاوتی از اشتیاق، رنج، ناامیدی و امید است: برای عزیزانی که از دست دادند، خانه‌هایی که آن‌ها را ترک کردند و کشوری که شوق بازگشت به آن را دارند. ممکن است آن‌ها گذشته یکسانی نداشته باشند، اما بدون شک تمامشان در آینده‌ای نامعلوم شریک‌اند.
از زمان آغاز جنگ سوریه در سال 2011، بیش از یک میلیون پناهنده وارد لبنان شده‌اند. این میزان برابر با سی درصد جمعیت کشور است- بیشترین میزان تمرکز پناه‌جو در جهان. این هجوم ناگزیر بر اقتصاد و زیرساخت‌های کشور فشار آورده است. رقابت بر سر مشاغل و منابع سبب افزایش تنش‌ها میان جوامع میزبان و پناه‌جویان سوری شده است.
"تبارک کاراکوز" 21 ساله، خارج خانه‌اش در طرابلس، لبنان. دخترش فوت کرد و همسرش اکنون در آلمان به سر می‌برد.
اردوگاه شاتیلا در جنوب بیروت
گروهی از زنان سوری در حال سوار شدن به یک وانت برای کار در تاکستان‌های حومه زحله
علیرغم تلاش‌های اخیر برای بازسازی در سوریه، اکثر پناه‌جویان نمی‌دانند چه زمان به زادگاهشان بازخواهند گشت. حتی نمی‌دانند آیا بازخواهند گشت یا نه. ایبارا امیدوار است با این پروژه جوامع را به تفکر اساسی و انتقادی درباره پیامدهای جنگ وادارد.
برخلاف مهاجران در سایر کشورها، مهاجران سوری در لبنان از ساخت زندگی دائم در آنجا منع می‌شوند. درمجموع شهروندان لبنان باسخاوت و آغوش باز از آن‌ها استقبال کرده‌اند، اما دولت ساخت اردوگاه‌های رسمی را ممنوع کرده و پناه‌جویان را وادار کرده هر جا که می‌توانند برای خود سرپناه پیدا کنند. بسیاری از آن‌ها اسناد مناسبی ندارند و نمی‌توانند آزادانه سفر کرده یا به خدمات بنیادی دسترسی پیدا کنند.
ایبارا گفت: "شاید پس از هفت سال وقتش رسیده که جوامع بین‌المللی توجه بیشتری به این موضوع کنند. باید راهی برای تمام پناه‌جویان و تمام مردم لبنان پیدا کنند." اما به‌جای جذب آگاهی بیشتر، وضعیت پناه‌جویان هرروز بدتر می‌شود.
پناه‌جوی سوری در حال آب دادن به گیاهانی که در خارج خانه موقتش کاشته است
"عبیر" 17 ساله که "بشیر" را در آغوش گرفته است. او در راه لبنان شش نفر از اعضای خانواده‌اش را از دست داد.
یک جوان سوری در حال تماشای افق در راه رفتن به ترکیه
بودجه سازمان‌های بشردوستانه هرروز رو به کاهش است و سیاستمداران لبنان به‌طور فزاینده‌ای خواستار بازگشت پناهندگان سوری به کشورشان هستند. بیانیه‌هایشان حاکی از واقعیت‌های غم‌انگیزی است: در ماه آوریل، دیده‌بان حقوق بشر گزارش کرد بیش از 3600 پناهنده سوری در لبنان از سال 2016 تاکنون از خانه یا محله‌هایی که در آن ساکن بودند بیرون انداخته شدند.
ایبارا می‌گوید: "عده‌ای می‌خواهند به کشورشان بازگردند. اما وقتی جنگ هنوز ادامه دارد کجا می‌توانند بروند؟ هیچ‌کس نمی‌خواهد در سرزمینی که به او تعلق ندارد زندگی کند."
اتفاقی ناگوار در ماه ژانویه یادآور وضعیت اسفناک پناه‌جویان شد: "پانزده پناه‌جو در مرز لبنان- سوریه از سرما یخ زدند. ایبرا گفت: "این واقعه تلخ یادآور شد که آن‌ها هنوز هم دارند از چیزی فرار می‌کنند." حتی این حادثه وحشتناک نیز نتوانست به‌اندازه کافی توجه جلب کند و بسیاری از سوری‌ها امید خود به تلاش‌های خبرنگاران و رسانه‌ها را از دست داده‌اند.
کارگران سوری صبح زود در یک ساختمان در حال ساخت؛ بیروت
یک مرغداری که به مکان مسکونی تبدیل شد. نزدیک به 40 خانواده سوری در آن زندگی می‌کنند.
"حومه السید" 34 ساله در حال نقاشی در خانه‌اش در بیروت. او چهار سال پیش دمشق را ترک کرد.
دو پناه‌جوی سوری در فصل زمستان در دره بقا
"کریمه" پنج‌ساله در خانه موقت خانواده‌اش در ساختمانی ناتمام
منبع: NYC
ترجمه: وب‌سایت فرادید